سرنخ هایی در مورد نحوه شکل گیری اولین کهکشان های جهان
گروهی از پژوهشگران انگلیسی و اسپانیایی، تصاویر جدیدی را با کمک تلسکوپ های قوی ثبت کرده اند که می توانند سرنخ هایی را در مورد نحوه شکل گیری اولین کهکشان های جهان عرضه کنند.
به گزارش اسمارت کاور به نقل از ایسنا و به نقل از سایتک دیلی، تصاویر جدیدی که از فضا ثبت شده اند، سرنخ های مفصلی را در مورد نحوه شکل گیری اولین ستارگان و کهکشان های جهان عرضه می دهند.
گروهی از ستاره شناسان "دانشگاه ناتینگهام" (University of Nottingham) انگلستان و "مرکز اخترزیست شناسی اسپانیا" (Spanish Astrobiology Center)، از داده های "تلسکوپ فضایی هابل" (Hubble Space Telescope) و "تلسکوپ بزرگ جزایر قناری" (Gran Telescopio Canarias) بهره برده اند تا موقعیت بعضی از کوچکترین و کم نورترین کهکشان ها را مشخص کنند و آنها را مورد بررسی قرار دهند.
یکی از جالب ترین سوالاتی که ستاره شناسان طی دهه ها کوشیده اند به آن پاسخ بدهند، نحوه و زمان شکل گیری اولین کهکشان ها است. در مورد نحوه شکل گیری، یک احتمال این است که شکل گیری اولین ستارگان در کهکشان ها با سرعتی ثابت شروع شد و به آرامی، سیستمی بزرگتر را ساخت. احتمال دیگر این است که این شکل گیری، خشن تر، ناپیوسته تر و همراه با انفجارهای شدید اما کوتاه مدت بوده که در اثر حوادثی مانند ادغام و افزایش گاز رخ داده اند.
"پابلو پرز گونزالس" (Pablo Pérez-González)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: شکل گیری کهکشان را میتوان با یک خودرو مقایسه کرد. اولین کهکشان ها احیانا مانند یک موتور دیزلی ستاره ساز بوده اند که ستاره های جدیدی را به آرامی اما به صورت پیوسته اضافه می کرده اند. آنها گاز را بدون شتاب زیاد و به آرامی، در بلندمدت به ستاره های نسبتا کوچک تبدیل می کرده اند. احتمال دیگر این است که این شکل گیری به سرعت و همراه با تشکیل ستارگان فوق العاده بزرگ بوده که به اختلال در کهکشان و توقف فعالیت آن برای مدتی یا حتی برای همیشه منجر می شده است. هر کدام از این احتمالات، با فرآیندهای متفاوتی مانند ادغام کهکشان یا تاثیر سیاهچاله های کلان جرم مرتبط هستند و بر زمان و نحوه شکل گیری کربن یا اکسیژن که به منظور زندگی ما ضروری می باشد، تاثیر داشته اند.
دکتر "الکس گریفیتس" (Alex Griffiths)، پژوهشگر دانشگاه ناتینگهام و یکی از سرپرست های این پروژه اظهار داشت: تا وقتی که "تلسکوپ فضایی جیمز وب" (James Webb Space telescope) را در اختیار نداشته باشیم، نمی توانیم اولین کهکشان های بوجود آمده را رصد نماییم چونکه آنها خیلی کم نور هستند. بنابراین، ما نمونه های مشابه این کهکشان ها را جستجو کردیم و آنها را با قوی ترین تلسکوپ هایی که هم اکنون در اختیار داریم، مورد بررسی قرار دادیم.
پژوهشگران، داده های هر دو تلسکوپ مورد استفاده را ادغام کردند. گریفیتس افزود: نتیجه اصلی به دست آمده از پژوهش ما این است که احیانا آغاز شکل گیری کهکشان، با دوره هایی از افزایش تشکیل ستاره و سپس، وقفه های طولانی همراه بوده است. بعید است که ادغام کهکشان، نقش مهمی در تحریک این انفجارهای عامل تشکیل ستاره داشته باشد. این مورد به احتمال زیاد، به خاطر عواملی بوده است که به افزایش تجمع گاز منجر می شوند و ما باید به دنبال آن عوامل باشیم.
این پژوهش، در مجله "MNRAS" به چاپ رسید.
منبع: اسمارت كاور
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب