کشف سر انجام راز طول عمر طولانی

کشف سر انجام راز طول عمر طولانی

به گزارش اسمارت کاور، برای نزدیک به سه دهه، یکی از بزرگ ترین معماهای زیست شناسی درباره ی حیوانی عجیب به نام «موش کور برهنه» ذهن دانشمندان را مشغول کرده بود؛ پستانداری کوچک، زشت و بی مو که بر خلاف همه هم نوعانش حدودا پیر نمی گردد.


به گزارش اسمارت کاور به نقل از خبر آنلاین، به نقل از یورونیوز، این جانور که موش حفار برهنه هم نامیده می شود می تواند تا حدود ۴۰ سال عمر کند، در صورتیکه موش ها و موش های صحرایی معمولاً بالاتر از ۳ سال زنده نمی مانند.
موش های کور همینطور به سرطان مبتلا نمی شوند، اندام هایشان تا آخر عمر سالم می مانند و حتی ۱۸ دقیقه بدون اکسیژن زنده می ماند. اما راز این عمر طولانی و سلامت خارق العاده چیست؟
پژوهشی تازه سرنخ قاطعی عرضه می کند که با یکی از مهم ترین کشفیات زیست پزشکی دهه ی اخیر پیوند دارد. در سال ۲۰۱۲، پژوهشگری به نام ژیجیان چن از دانشگاه تگزاس موفق شد آنزیم پایشگر جدیدی به نام «cGAS-STING» را کشف کند.
این آنزیم نوعی سنسور خطر درون سلول بود که ورود دی ان ای بیگانه (مثلا از ویروس ها یا باکتری ها) یا دی ان ای صدمه دیده را تشخیص می دهد و واکنش ایمنی اولیه بدن را فعال می کند. اما همین آنزیم اگر بیش از اندازه فعال شود، می تواند منجر به التهاب مزمن، پیری سلولی و بیماریهای خودایمنی شود.
به همین دلیل، یکی از مهم ترین اهداف دارویی امروز جهان است: برخی داروها کوشش می کنند آنرا تحریک کنند (برای درمان سرطان)، و برخی دیگر کوشش می کنند آنرا مهار کنند (برای پیشگیری از التهاب و بیماریهای پیری).
در سال ۲۰۲۴، چن به خاطر این کشف جایزه معتبر لاسکر را دریافت کرد؛ جایزه ای که بسیاری آنرا «پیش نوبل» می دانند. در پژوهش تازه، گروهی از دانشمندان به سرپرستی یو چن از آکادمی علوم چین، بررسی کردند که این آنزیم در موش کور برهنه چه تفاوتی با انسان و موش دارد.
نتیجه اعجاب انگیز بود: در صورتیکه در انسان و موش، فعال شدن این آنزیم سبب کاهش توانایی ترمیم دی ان ای و افزایش التهاب می شود، در موش کور برهنه برعکس عمل می کند. یعنی بجای آسیب، فرایند ترمیم دی ان ای را فعال می کند.
آنها دریافتند که این تفاوت به سبب چهار جهش کوچک در چهار اسید آمینه از این پروتئین است. وقتی همان تغییرات را در سلول های انسانی و مگس ها وارد کردند، سلول ها کندتر پیر شدند، التهاب کمتر شد و حتی در موش های آزمایشگاهی نشانه های پیری اندام ها بطور قابل ملاحظه ای کاهش پیدا کرد.
به عبارتی، همین چهار تغییر کوچک در ساختار یک پروتئین، ممکنست کلید سلامت طولانی مدت و مقاومت در مقابل پیری در این حیوان باشد.
پژوهش های دیگر هم این یافته را تقویت کرده اند. در موش هایی که ژن مورد بحث بطور کامل حذف شده بود، طول عمر کوتاه تر و التهاب اندام ها بیشتر شد. نشانه ای از اینکه این آنزیم نقشی حیاتی در حفظ سلامت سلولی دارد.
هم اکنون، ده ها کارآزمایی بالینی در جهان روی داروهایی به انجام می رسد که این آنزیم را هدف قرار می دهند. تعدادی از آنها برای افزایش پاسخ ایمنی در درمان سرطان طراحی شده اند و برخی دیگر برای کاهش التهاب در بیماریهای پیری و خودایمنی مانند لوپوس و تباهی لکه زرد که این آخری عامل اصلی نابینایی در سالمندان بشمار می رود.
در عین حال متخصصان اخطار می دهند که این آنزیم دو لبه دارد: اگر بیش از اندازه فعال شود می تواند خطر التهاب و خودایمنی را بالا ببرد و اگر بیش از اندازه مهار شود، سیستم ایمنی را ضعیف می کند.
آیا راز طول عمر به انسان قابل انتقال است؟ محققان می گویند انتقال مستقیم این جهش ها به انسان هنوز فرضیه ای خطرناک می باشد. موش کور برهنه در محیطی خیلی متفاوت زندگی می کند که در زیر زمین، بدون نور و در تماس محدود با عوامل بیماری زا قرار دارد. این در حالیست که انسان ها دائما در معرض ویروس ها و باکتری ها هستند.
تغییر ژنتیکی مشابه در انسان هم ممکنست سبب کاهش توانایی بدن برای تشخیص دی ان ای بیگانه و افزایش ریسک عفونت شود. دانشمندان می گویند اگر این یافته ها در انسان قابل بهره برداری باشند، شاید در آینده بتوانیم داروهایی ساخت که پیری را آهسته تر کنند، بدون آنکه سیستم ایمنی بدن را مختل سازند. راهی که در صورت موفقیت می تواند مرز میان زیست شناسی پیری و پزشکی آینده را جابه جا کند.

منبع:

1404/07/22
10:52:47
5.0 / 5
17
مطلب اسمارت کاور را می پسندید؟
(1)
(0)
X

تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
لطفا شما هم نظر دهید
= ۲ بعلاوه ۳
اسمارت کاور
smartcover.ir - مالکیت معنوی سایت اسمارت كاور متعلق به مالکین smartcover می باشد