افقی تازه در درمان زخم های شدید قرنیه با بهره گیری از سلول های بنیادی
به گزارش اسمارت کاور، تعدادی از محققان دانشگاه تهران، موفق به عرضه روش نوین و ترکیبی، برای ترمیم زخم های شدید قرنیه شده اند که بر پایه استفاده هوشمندانه از سلول های بنیادی و پانسمان های بیولوژیک استوار است.
به گزارش اسمارت کاور به نقل از دانشگاه تهران، گروهی از محققان دانشگاه تهران، با همکاری محققان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی کرج، تأثیر بافت لیمبوس با فلپ ملتحمه و غشای آمنیوتیک گاوی بر زخم قرنیه، ناشی از سوختگی قلیایی را مورد بررسی دادند که نتایج به دست آمده از این مطالعه، می تواند تحولی بزرگ در درمان لطمه های چشمی و ممانعت از نابینایی بوجود آورد.
نتایج این مطالعه که بر روی ۲۵ خرگوش انجام شده است، نشان داده است که استفاده از غشای آمنیوتیک - به تنهایی و یا در ترکیب با بافت لیمبوس- روند بهبود زخم قرنیه را افزایش داده است. بهبود بهتر زخم قرنیه بر اثر کاهش از بین رفتن کراتوسیت ها و رگ زایی بیشتر، از دیگر نتایج بدست آمده در استفاده از غشای آمنیوتیک در درمان زخم قرینه در روش یاد شده است.
میرسپهر پدرام، عضو هیات علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران و سرپرست این تیم تحقیقاتی، درباره ی انجام این مطالعه، اظهار داشت: قرنیه یک ساختار شفاف و بدون رگ است که بیرونی ترین لایه چشم را تشکیل می دهد و نقش کلیدی در صیانت از محتویات داخل چشمی و انکسار نور برای فعال کردن بینایی دارد. زخم های قرنیه که اغلب در حیوانات کوچک به علت تروما، عفونت یا لطمه شیمیایی رخ می دهند، در صورت عدم درمان مؤثر می توانند به سرعت پیشرفت کرده و منجر به از دست دادن بینایی شوند. زخم های بدون عارضه معمولا ظرف یک هفته با استفاده از آنتی بیوتیک های موضعی و سیکلوپلژیک ها رفع می شوند اما زخم های عمیق تر یا پیچیده، اغلب به درمان تهاجمی تری نیاز دارند.
وی اضافه کرد: روش های مختلفی برای درمان این زخم ها و لطمه ها وجود دارد، با این وجود، بعضی از این شیوه ها می تواند بینایی را مختل کند و حداقل پشتیبانی ساختاری را ارایه می دهند که کاربرد آنها را برای زخم های مرکزی یا عمیق قرنیه محدود می کند.
عضو هیات علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران با اشاره به اینکه برای رفع این معایب، از انواع مواد بیولوژیکی و مصنوعی جایگزین استفاده می شود، عنوان کرد: با وجود پتانسیل آنها برای رفع اشکال، خیلی از این گزینه ها گران بوده و به ابزارهای جراحی تخصصی نیاز دارند و یا در محیط های دامپزشکی با دشواری به دست می آیند. علاوه براین، خاصیت های آناتومیکی در حیوانات - مانند وجود پلک سوم - می تواند چالش های بیشتری را برای این شیوه ها بوجود آورد، بنابراین، احتیاج به یک روش ساده، اقتصادی و کاربردی وجود دارد که بتواند ترمیم اپیتلیال را تسریع کند، کیفیت بافت را بهبود بخشد و همزمان به عنوان یک مانع مکانیکی برای صیانت از قرنیه زخمی عمل کند.
وی اضافه کرد: در این مطالعه، ما پتانسیل درمانی استفاده مستقیم از قطعات بافت لیمبوس خرد شده را بر روی زخم های قلیایی قرنیه در خرگوش ها، در ترکیب با غشای آمنیوتیک گاوی یا یک فلپ ملتحمه به عنوان بانداژ فیزیکی را بررسی کردیم. هدف ما ارزیابی پاسخ ترمیم زخم از نظر اپیتلیالیزاسیون مجدد، التهاب و نئوواسکولاریزاسیون و مقایسه اثرات بیولوژیکی دو تکنیک بانداژ بود.
وی درباره ی نتایج حاصل از این مطالعه نیز، اظهار داشت: در این مطالعه، بیست و پنج خرگوش به صورت تصادفی به پنج گروه تقسیم شدند (G1) گروه کنترل بدون درمان، (G2) غشای آمنیوتیک گاوی به تنهایی، (G3) فلپ ملتحمه به تنهایی، (G4) غشای آمنیوتیک گاوی به همراه بافت لیمبوس خرد شده، و (G5) فلپ ملتحمه به همراه بافت لیمبوس خرد شده، انتخاب و به مدت شش هفته مورد بررسی قرارگرفتند که در این بررسی مشخص شد، نواحی نقص اپیتلیال در G4 در مقایسه با گروه کنترل به صورت قابل توجهی کم شده است. همین طور از نظر بافت شناسی، از دست دادن کراتوسیت ها در G4 و G5 به صورت قابل توجهی کاهش داشت و در میان همه گروه ها، G4 پایدارترین نتایج ترمیمی را نشان داد.
سرپرست این تیم تحقیقاتی، بافت لیمبال برای تقویت ترمیم با سلول های بنیادی را، نوآوری اصلی این مطالعه مطرح کرد و اظهار داشت: ناحیه لیمبال، حلقه اتصال بین قرنیه و سفیدی چشم (صلبیه) است و میزبان سلول های بنیادی است که مسئول بازسازی مداوم سطح قرنیه هستند. در این شیوه، محققان تکه های کوچکی از بافت لیمبال را برداشته، آنرا به قطعات ریز خرد کرده و مستقیماً روی زخم قرنیه قرار دادند. سپس این بافت با استفاده از یک "پرده آمنیوتیک گاوی" یا یک "فلپ ملتحمه" پوشانده شد تا هم از آن محافظت کند و هم به عنوان داربستی برای رشد سلول ها عمل نماید.
پدرام اظهار داشت: این شیوه از آن جهت حائز اهمیت می باشد که به تجهیزات پیشرفته آزمایشگاهی (مانند کشت سلول) نیاز ندارد و می تواند بسادگی در کلینیک های دامپزشکی به کار گرفته شود.
سرپرست ارشد این تیم تحقیقاتی، درباره ی یافته های این تحقیق در درمان زخم های قرنیه درانسان اظهار داشت: برای تأیید قطعی این یافته ها و آماده سازی آن برای کارآزمایی های بالینی انسانی، انجام مطالعات با مقیاس بزرگ تر و دوره پیگیری طولانی تر ضرورت دارد. با این وجود، این مطالعه قدمی امیدوارکننده در راه تبدیل یک تکنیک پیشرفته چشم پزشکی به درمانی فراگیر و قابل دسترس برای همه است.
نتایج کامل این مطالعه از راه این لینک در دسترس می باشد.
حرف آخر اینکه وی در رابطه با ی نتایج حاصل از این مطالعه نیز، گفت: در این مطالعه، بیست و پنج خرگوش به شکل تصادفی به پنج گروه تقسیم شدند (G1) گروه کنترل بدون درمان، (G2) غشای آمنیوتیک گاوی به تنهایی، (G3) فلپ ملتحمه به تنهایی، (G4) غشای آمنیوتیک گاوی به همراه بافت لیمبوس خرد شده، و (G5) فلپ ملتحمه به همراه بافت لیمبوس خرد شده، انتخاب و به مدت شش هفته مورد بررسی قرارگرفتند که در این بررسی مشخص شد، نواحی نقص اپیتلیال در G4 در مقایسه با گروه کنترل به شکل قابل توجهی کم شده است. سرپرست این تیم تحقیقاتی، بافت لیمبال برای تقویت ترمیم با سلول های بنیادی را، نوآوری اصلی این مطالعه بیان کرد و گفت: ناحیه لیمبال، حلقه اتصال بین قرنیه و سفیدی چشم (صلبیه) است و میزبان سلول های بنیادی است که مسئول بازسازی مداوم سطح قرنیه هستند. سرپرست ارشد این تیم تحقیقاتی، در رابطه با ی نتایج این مطالعه در درمان زخم های قرنیه درانسان گفت: برای تأیید قطعی این یافته ها و آماده سازی آن برای کارآزمایی های بالینی انسانی، انجام مطالعات با مقیاس بزرگ تر و دوره پیگیری طولانی تر ضروریست.
منبع: smartcover.ir
مطلب اسمارت کاور را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب