۱۱۱ هزار عنکبوت در یک خانه!
به گزارش اسمارت کاور، در ژرفای غاری نمناک در مرز آلبانی و یونان، جایی که بوی تند گوگرد در هوا پیچیده و قطرات آب از سقف می چکد، دانشمندان به پدیده ای برخورده اند که از هر داستان علمی تخیلی شگفت انگیزتر است: بزرگ ترین تار عنکبوت جهان.
به گزارش اسمارت کاور به نقل از خبر آنلاین، به نقل از یک پزشک، این تار عظیم، نه اثر تلاش یک عنکبوت، تنها بلکه حاصل همکاری ده ها هزار عنکبوت است که با ظرافتی تعجب آور ساختاری واحد و زنده پدید آورده اند.
در نگاه نخست، رشته های نقره ای آن همچون مهی لطیف در هوا معلق اند، اما زیر نور چراغ محققان، هندسه ای دقیق و مهندسی شده را آشکار می کنند. طول این ساختار به بالای صد مترمربع می رسد و چنان چگال است که در تعبیر استعاری محققان «حتی می تواند نهنگی را به دام اندازد».
کشف این شبکه نه فقط رکوردی تازه در دنیای جانورشناسی است، بلکه درک ما از رفتار اجتماعی عنکبوت ها را هم دگرگون می کند. جالب تر آن که این شگفتی در محیطی شکل گرفته که خورشید هیچگاه به آن نمی تابد و زندگی در آن بر پایهٔ واکنش های شیمیایی بنا شده، نه نور و فتوسنتز. این دنیای تاریک، یادآور آنست که طبیعت حتی در خشن ترین شرایط، راهی برای ادامه حیات می یابد.
درون غاری معروف به «غار گوگردی» (Sulfur Cave) که در منطقهٔ مرزی یونان و آلبانی قرار دارد، محققان سازه ای پیدا کردند که سطح آن به حدود ۱۰۶ مترمربع می رسد. دانشمندان با بررسی تراکم تارها و بقایای حشرات به دام افتاده، به این نتیجه رسیدند که چنین شبکه ای نمی تواند ساختهٔ یک گونه یا یک جمع کوچک از عنکبوت ها باشد. شمارش دقیق جمعیت نشان داد که حدود ۱۱۱ هزار عنکبوت در تشکیل این تاروپود نقش داشته اند.
این رقم به خودی خود تعجب آور است، چونکه بیشتر گونه های عنکبوت تمایل دارند بصورت انفرادی زندگی کنند. در اینجا اما، چندین گونه به طرزی بی سابقه در کنار هم زیسته و تارهایشان را درهم تنیده اند تا به گونه ای از کلنی جمعی برسند.
تحلیل های ژنتیکی از نمونه های گرفته شده از تار نشان داد که این کلنی تنها به یک نوع عنکبوت محدود نیست. بخش عمدهٔ جمعیت را حدود ۶۹ هزار عنکبوت خانگی (Barn Funnel Weaver) تشکیل می دادند که به طور معمول در محیط های انسانی و تاریک زندگی می کنند. در کنار آنها حدود ۴۲ هزار عنکبوت از گونهٔ Prinerigone vagans حضور داشتند، گونه ای که به طور معمول بصورت پراکنده در محیط های مرطوب یافت می شود.
محققان باور دارند این مورد، اولین ثبت مستند از همکاری میان این دو گونه است. در شرایط طبیعی سطح زمین، این دو نوع عنکبوت نه فقط هم زیستی ندارند بلکه امکان دارد نسبت به یکدیگر رفتار تهاجمی نشان دهند. اما در محیط غار گوگردی، قوانین طبیعت به شکلی دیگر عمل می کند.
دما، رطوبت، و ترکیبات شیمیایی موجود در فضا چنان منحصربه فردند که رقابت به همکاری بدل شده و بقا بر اتحاد استوار گشته است. تارها در نقاطی از دیواره به هم پیوسته اند تا ساختاری پیوسته و درهم تنیده بسازند که از سقف تا کف غار امتداد دارد.
برعکس اغلب اکوسیستم های زمین که به انرژی خورشید وابسته اند، حیات در غار گوگردی بر پایهٔ فرایندی به نام کمواتوتروفی (Chemoautotrophy) شکل گرفته است. در این سازوکار، موجودات میکروسکوپی با استفاده از واکنش های شیمیایی میان ترکیبات معدنی مانند سولفید، انرژی تولید می کنند.
این میکروارگانیسم ها لایه ای لغزنده و چسبناک به نام بیوفیلم (Biofilm) بر سطح سنگ ها می سازند. این پوشش سفیدرنگ، منبع اصلی تغذیه برای لاروهای پشه ها و مگس های کوچک معروف به کایرونومید (Chironomid Flies) است.
درنتیجه، زنجیره ای زیستی در تاریکی کامل شکل گرفته: باکتری ها از گوگرد تغذیه می کنند، حشرات از باکتری ها، و سرانجام، عنکبوت ها از حشرات. همین چرخهٔ بسته است که امکان ایجاد تراکم عظیم عنکبوت ها و به دنبال آن، تشکیل تار غول آسا را فراهم نموده است.
محققان می گویند در قسمتی از دیواره که تراکم مگس های کوچک غیرعادی بود، حجم اصلی تار هم تمرکز یافته است. این هم زمانی نشان میدهد که رفتار جمعی عنکبوت ها پاسخی مستقیم به فراوانی طعمه بوده است.
مهندسی تارها و منطق طراحی تارهای این کلنی برعکس شبکه های شعاعی معمول، ساختاری پیچیده و چندلایه دارند. بخش های ضخیم تر بصورت طناب هایی منعطف ستون های اصلی را می سازند و میان آنها رشته های نازک تر برای به دام انداختن حشرات کشیده شده اند.
چنین معماری ای به شبکه پایداری مکانیکی می دهد که بتواند وزن هزاران عنکبوت را تحمل کند و در مقابل ارتعاش های ناشی از حرکت آب یا باد مقاوم بماند. جالب آن که با وجود تراکم زیاد، هر تار عملکرد خاص خودرا دارد و بصورت محلی توسط گروه کوچکی از عنکبوت ها نگهداری می شود.
از دیدگاه زیست شناسی رفتاری، این تقسیم کار، شباهت هایی به ساختار کلونی مورچه ها و زنبورها دارد؛ با این تفاوت که عنکبوت ها تا قبل از این، نمونه ای از چنین رفتار سازمان یافته ای نشان نداده بودند.
قبل از کشف غار گوگردی، بزرگ ترین تار شناخته شده متعلق به عنکبوتی به نام عنکبوت پوست داروین (Darwin’s Bark Spider) بود که در جنگل های ماداگاسکار زندگی می کند. این گونه می تواند شبکه هایی به طول ۲۵ متر بر فراز رودخانه ها بسازد و مساحتی بین ۹۰۰ تا ۲۸ هزار سانتی متر مربع را بپوشاند.
اما حتی این رکورد هم در مقابل سازهٔ صد مترمربعی غار گوگردی ناچیز به نظر می آید. تفاوت اصلی در آنست که در ماداگاسکار تنها یک عنکبوت، سازندهٔ کل تار است، در صورتیکه در غار یونان، هزاران موجود کوچک در هم زیستی مشترک شرکت داشته اند.
خلاصه اینکه به گزارش اسمارت کاور به نقل از خبر آنلاین، به نقل از یک پزشک، این تار عظیم، نه اثر تلاش یک عنکبوت، تنها بلکه حاصل همکاری ده ها هزار عنکبوت است که با ظرافتی حیرت انگیز ساختاری واحد و زنده پدید آورده اند. اما در محیط غار گوگردی، قوانین طبیعت به گونه ای دیگر عمل می کند. تارها در نقاطی از دیواره به هم پیوسته اند تا ساختاری پیوسته و درهم تنیده بسازند که از سقف تا کف غار امتداد دارد.
منبع: smartcover.ir
مطلب اسمارت کاور را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب